Dag 4
Door: Sander Montrée & Miranda Kamphuis
Blijf op de hoogte en volg Studiereis Verenigde Staten
21 April 2014 | Verenigde Staten, Philadelphia
Philly to the big Apple
Na alweer een korte nachtrust (mede door enkele snurkers) was het vandaag tijd voor de eerste rondleidingen. Het woord van de dag (zo werd ons beloofd) was stress. Gelukkig hoefden we niet te rennen, springen, vliegen, duiken of te vallen. Na een kort en stil ontbijt waar de eerste presentatie door Renée, Miranda en Sander werd verzorgd, liepen we met onze koffers naar de bushalte. Hiervandaan gingen we gesplitst in 2 bussen naar het treinstation om de koffers te dumpen en met de metro naar de eerste stop te vertrekken: “Comcast Center”.
Deze 297 meter hoge kantoortoren was ons eerste bezoek. We gingen helemaal naar de bovenste verdieping (in een lift die wel langzamer, maar ook veel stiller en soepeler was dan de Vertigo-liften) om daar het stabiliserings-mechanisme te bekijken: een 1,1 miljoen liter groot Tuned Liquid Column Damper. Deze TLCD is niet alleen de grootste in Amerika, maar zelfs in de hele wereld. Na een rondje over het dak(gelukkig afgeschermd voor weer en wind), wat uiteraard vele mooie foto’s van het fantastisch uitzicht over Philadelphia en wat extra weetjes over de stad opleverde, was de rondleiding voorbij. Buiten maakte Gydo liggend op de stoep nog foto’s van iedereen die dat wilde (ja, de rij gegadigden was lang).
Nadat de laatste foto gemaakt was en Gydo weer stond was het bezoek echt over en hadden we 3 uur de tijd (hoezo tijdtekort?) om te eten in de Reading Terminal Market, een overdekte markthal boordevol kraampjes en winkeltjes waar iedereen iets kon kiezen naar zijn of haar geding.
Hier werden we ons voor het eerst bewust van de gigantische porties die hier in Amerika blijkbaar normaal zijn. Na 2 ijsjes met ieder 3 bolletjes (het hoorntje dat je kreeg bij 2 bolletjes zou volgens Loes en Miranda vast niet lekker zijn) bleek dat dit ijsje zelfs te veel zou zijn voor vijf mensen, aangezien ieder bolletje de grootte had van een honkbal. Hierna gingen we via een kort bezoek aan het gemeentehuis door naar het verzamelpunt om ons (Renée, Loes, Angelique en wijzelf) bij de rest van de groep te voegen.
Vanuit hier gingen we lopend naar het volgende bezoek: het “Kimmel Center for the Performing Arts”. Dit indrukwekkende gebouw met een glazen boogdak en 2 zalen was het decor voor de 2e presentatie door Kim en Irene en de 2e rondleiding van vandaag. De architect en de eigenaar van het gebouw leidden langs de zalen en de bijbehorende technische ruimten.
Hier leerden we dat de gewichten die de gevelkabels strak houden toenemen in gewicht verder vanaf het midden (raar maar logisch na een verklaring), er een draaiend podium was dat nergens anders in Amerika voorkomt en dat de vloer van de kleine zaal volledig vlak kan worden gemaakt door een apart systeem met inschuifbare veren wat niet door iedereen begrepen werd (inclusief de eigenaar).
Ook werd het nadeel van een glazen dak aan den lijve ondervonden. Op het balkon onder de koepel was het namelijk snikheet. Gelukkig zat er hiernaast een goed gekoeld zaaltje waar iedereen weer kon bijkomen.
Na een aantal groepsfoto’s had alleen Christiaan nog voldoende energie om, met de Koersvlag wapperend achter zich, door het gebouw te rennen, wat ook weer een aantal leuke foto’s en filmpjes opleverde.
Eenmaal buiten werd onze aandacht getrokken door een luifel aan de overkant van de straat met “Utrecht” erop (Ja dat kennen we!) en werden er nog wat laatste foto’s gemaakt. We gingen weer terug met de metro naar het treinstation waar we nog anderhalf uur hadden om te eten voordat we de koffer op moesten halen (we hadden toch haast vandaag?). na nog eens drie kwartier wachten (het woord stress heeft hier toch een andere betekenis denken we) mochten we de trein in waar we helaas gescheiden van elkaar moesten zitten voor de reis naar de stad waar iedereen naar uitkeek: New York.
Nadat de trein aangekomen was op de eindbestemming en iedereen uitgestapt en verzameld was, bleek dat de voorspelde stress toch nog langskwam (bij de BSR-commissie welteverstaan) in de vorm van toerist- en groepsonvriendelijke kaartautomaten. Na ruim 5 kwartier wachten waren daar toch eindelijk onze metropassen voor de rest van de week en werd er koers gezet naar Hotel Carter. Hier aangekomen werd er ingecheckt en werd er een kamerindeling gemaakt; alhoewel gemaakt, de indeling volgde als vanzelfsprekend uit de groep. Vervolgens werden de kamers aan een korte inspectie blootgesteld (we hadden ondertussen gehoord dat ons hotel al drie keer verkozen was tot slechtste hotel, en dat het te koop stond), maar alles bleek keurig in orde te zijn. Voor de liefhebbers was er nog de mogelijkheid om een bliksembezoek aan Times Square te brengen voordat deze dag ten einde kwam.
Groetjes,
Sander en Miranda
Na alweer een korte nachtrust (mede door enkele snurkers) was het vandaag tijd voor de eerste rondleidingen. Het woord van de dag (zo werd ons beloofd) was stress. Gelukkig hoefden we niet te rennen, springen, vliegen, duiken of te vallen. Na een kort en stil ontbijt waar de eerste presentatie door Renée, Miranda en Sander werd verzorgd, liepen we met onze koffers naar de bushalte. Hiervandaan gingen we gesplitst in 2 bussen naar het treinstation om de koffers te dumpen en met de metro naar de eerste stop te vertrekken: “Comcast Center”.
Deze 297 meter hoge kantoortoren was ons eerste bezoek. We gingen helemaal naar de bovenste verdieping (in een lift die wel langzamer, maar ook veel stiller en soepeler was dan de Vertigo-liften) om daar het stabiliserings-mechanisme te bekijken: een 1,1 miljoen liter groot Tuned Liquid Column Damper. Deze TLCD is niet alleen de grootste in Amerika, maar zelfs in de hele wereld. Na een rondje over het dak(gelukkig afgeschermd voor weer en wind), wat uiteraard vele mooie foto’s van het fantastisch uitzicht over Philadelphia en wat extra weetjes over de stad opleverde, was de rondleiding voorbij. Buiten maakte Gydo liggend op de stoep nog foto’s van iedereen die dat wilde (ja, de rij gegadigden was lang).
Nadat de laatste foto gemaakt was en Gydo weer stond was het bezoek echt over en hadden we 3 uur de tijd (hoezo tijdtekort?) om te eten in de Reading Terminal Market, een overdekte markthal boordevol kraampjes en winkeltjes waar iedereen iets kon kiezen naar zijn of haar geding.
Hier werden we ons voor het eerst bewust van de gigantische porties die hier in Amerika blijkbaar normaal zijn. Na 2 ijsjes met ieder 3 bolletjes (het hoorntje dat je kreeg bij 2 bolletjes zou volgens Loes en Miranda vast niet lekker zijn) bleek dat dit ijsje zelfs te veel zou zijn voor vijf mensen, aangezien ieder bolletje de grootte had van een honkbal. Hierna gingen we via een kort bezoek aan het gemeentehuis door naar het verzamelpunt om ons (Renée, Loes, Angelique en wijzelf) bij de rest van de groep te voegen.
Vanuit hier gingen we lopend naar het volgende bezoek: het “Kimmel Center for the Performing Arts”. Dit indrukwekkende gebouw met een glazen boogdak en 2 zalen was het decor voor de 2e presentatie door Kim en Irene en de 2e rondleiding van vandaag. De architect en de eigenaar van het gebouw leidden langs de zalen en de bijbehorende technische ruimten.
Hier leerden we dat de gewichten die de gevelkabels strak houden toenemen in gewicht verder vanaf het midden (raar maar logisch na een verklaring), er een draaiend podium was dat nergens anders in Amerika voorkomt en dat de vloer van de kleine zaal volledig vlak kan worden gemaakt door een apart systeem met inschuifbare veren wat niet door iedereen begrepen werd (inclusief de eigenaar).
Ook werd het nadeel van een glazen dak aan den lijve ondervonden. Op het balkon onder de koepel was het namelijk snikheet. Gelukkig zat er hiernaast een goed gekoeld zaaltje waar iedereen weer kon bijkomen.
Na een aantal groepsfoto’s had alleen Christiaan nog voldoende energie om, met de Koersvlag wapperend achter zich, door het gebouw te rennen, wat ook weer een aantal leuke foto’s en filmpjes opleverde.
Eenmaal buiten werd onze aandacht getrokken door een luifel aan de overkant van de straat met “Utrecht” erop (Ja dat kennen we!) en werden er nog wat laatste foto’s gemaakt. We gingen weer terug met de metro naar het treinstation waar we nog anderhalf uur hadden om te eten voordat we de koffer op moesten halen (we hadden toch haast vandaag?). na nog eens drie kwartier wachten (het woord stress heeft hier toch een andere betekenis denken we) mochten we de trein in waar we helaas gescheiden van elkaar moesten zitten voor de reis naar de stad waar iedereen naar uitkeek: New York.
Nadat de trein aangekomen was op de eindbestemming en iedereen uitgestapt en verzameld was, bleek dat de voorspelde stress toch nog langskwam (bij de BSR-commissie welteverstaan) in de vorm van toerist- en groepsonvriendelijke kaartautomaten. Na ruim 5 kwartier wachten waren daar toch eindelijk onze metropassen voor de rest van de week en werd er koers gezet naar Hotel Carter. Hier aangekomen werd er ingecheckt en werd er een kamerindeling gemaakt; alhoewel gemaakt, de indeling volgde als vanzelfsprekend uit de groep. Vervolgens werden de kamers aan een korte inspectie blootgesteld (we hadden ondertussen gehoord dat ons hotel al drie keer verkozen was tot slechtste hotel, en dat het te koop stond), maar alles bleek keurig in orde te zijn. Voor de liefhebbers was er nog de mogelijkheid om een bliksembezoek aan Times Square te brengen voordat deze dag ten einde kwam.
Groetjes,
Sander en Miranda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
